اشعار

ای سرو قطعه قطعۀ در خـون کشیده‌ام           ای دیده بسـته از نگـه، ای نـور دیـده‌ام

داغت نشست تا به دلم ای هُـمای جــان           آتــش گــرفـت لانـــۀ مـــرغ پــریــده‌ام

صد بار جـان رسیده به هر گـام بر لـبم           تــا در کـنــار پـیـکـر پـاکـت رســیـده‌ام

چون برگ نسترن جگـرم پاره پاره شد           تا گشت نقـش خـاک زمین یـاس چیده‌ام

قوّت زهر دو زانو و  نورم ز دیده رفت           ز آن دم که بـانگ یا ابـتـایــت شـنیـده‌ام

تنها نه در کــنــار بـدن بلکـه نـوک نی           گـریــد به زخـم هـای تو رأس بُـریـده‌ام

بعد از تو می دهـند گواهی به مرگ من           رنـگ پــریـــدۀ مـن و قــدّ خــمــیــده‌ام

ای اهل کوفـه هلهله از چیست این همه           سـاکـت شــویــد مـن پــدری داغ دیده‌ام

خـلوت کـنـید معـرکۀ جـنـگ را که من           گـریـم بلـنـد بر گـل در خـون طـپـیـده‌ام

هـر کس که داغ دید گـریبان درد ز هم           مـن در غــم تــو دامــن دل را دریـده‌ام

"میثم" کـشـد بـه شعـله جهـان وجود را           از آتـــشــی کــه در دل او آفـــریـــده‌ام

غم به من چیره شد و تیره جهان در نظرم           خیز و کن یاری م ای چشم و چراغم، پسرم

تا صدای تو شنـیدم ز رُخم رنگ پـریـد           خـبـرم داد صـدایت که چه آمـد به سـرم

چشم خود وا کن اگر لب به سخن وا نکنی           مکن از موی پریـشان خـود آشـفـتـه ترم

بسکه غم هست به دل جای غمت دیگر نیست            می نهم داغ جگر سوز تـو را بـر جگرم

پیش دشمن مپسند این همه من گریه کنم            خـیـز تا از جـگـر من بـنـشـیـنـد شـررم

چشمۀ چشم مرا اشک فشان خیز و ببین            لب خشکـیده مگـر تر کنی از چشـم تَرم

منکه خود خضر رهم بر سر تو پیرشدم            چون نهادم لب خود بر لب تو ای پسرم

خصم لبخند زند من کف افـسوس به هم            بین دل ریش و ازاین بیش مزن نیشترم

گه سرت، گاه رخت، گاه لبت می بـوسم            دلـم آرام نـگـیــرد، چـه کــنم مــن پـدرم

گمان مدار که گفتم برو، دل از تو بُریدم           نفس شمرده زدم هـمرهت پـیـاده دویـدم

محاسنم به کف دست بود و اشک به چشمم           گهی بخـاک فـتادم گـهی ز جـای پـریـدم

دلم به پیش تو، جان درقفات، دیده به قامت           خدای داند و دل شاهد است، من چه کشیدم

دو چشم خود بگشا و سؤال کن که بگویم           ز خیمه تا سر جسم تو من چگونه رسیدم

زاشک دیده لبم ترشد آن زمان که به خیمه           زبان خشک تو را در دهان خویش مکیدم

نه تیغ شمر مرا می کـشد نه نـیزه خولی           زمانه کُشت مرا لحظه ای که داغ تو دیدم

هـنوز العـطشت می زد آتشم که ز میدان           صـدای یا ابـتـای تـو را دوبـاره شـنـیـدم

سزد به غربت من هر جوان و پیر بگرید           که شد بخون جوانم خضاب موی سفیدم

کـنـار کُـشـتـۀ تو با خـدا مـعـامـله کـردم           نجات خلق جهان را به خون بهایت خریدم

بگو به نظم جهان سوز «میثم» این سخن ازمن           که دست از همه شستم رضای دوست خریدم

گریه کردم به تو و از تو، نوایی نرسید            هر چه گـفتم پسرم! هیچ صدایی نـرسید

بوسـه دادم به لبت تا که لـبـی بگـشایـی            از لبِ غرق به خـون تو، نـوایی نرسـید

سوخت از داغ تو، بابا ! جگـرسوخته ام             سوی این سوخته دل، باد صبایی نرسید

گر که خون جگرم ریخت ز دیده به دلم            سخـت تـر از غـم تـو تیـر بلایی نرسیـد

در کـنار تن صد چاک تو، بـیــمار شدم             سوختم در تب غم، گرد شـفـایـی نرسید

گـره افـتـاده چـو در کـار دلـم از داغت            غیر زینب ز حرم، عـقده گشـایـی نرسید

بار داغ تو به روی جگرم، سنگین بود             درد بسـیار به دل بود و دوایـی نـرسیـد

خواستم تا که به ناله زجهان دست کشم             جان به لب آمد و غم ناله به جایی نرسید

به وفائی که تو دادی به ره دوست نشان             در ره عشق و وفا هیچ « وفایی» نرسید

در رزمگاه عشق، نه فرق پسر شكست            دشمن درست،‌ شيـشۀ عمر پدر شكست

پـشـتی، كه جز مـقـابل يكـتا، دو تا نشد            پشت حسين بود و ز داغ پـسـر شكست

تا شد سپـر به تيـغ، سر شـبه مصطـفی            سر شد دو تا و رونق شق القمر شكست

شد با سر شكسته ز زين سرنگون ولی            با آن شكـست داد به بـيـدادگـر شـكـست

سرسبـز شد به اشك نـهـالم، ولـيك تـيـغ            تا اين نهال خواست برآرد ثمر، شكست

با اشك چشم ريخته شد طرح اين رثـاء            زان اين سروده قيمت دُرّ و گهر شكست

ای مرتـضی خـصـایل و احمد شمایـلـم           وی پیـش دیـده چـیـده شـده، مـیـوۀ دلـم

بگشای دیده و به دلم ، راه غـم بــبــنـد           بـرق نگاه نیست ولی سـوخـت حاصلـم

دیگر پس از تو، خیر نبـاشد به زنـدگی           ای عمرمن، به مرگم از این داغ، مایلم

یا خیزو پیش من به نمازی دگر بایست           یـا لـب گـشـای، بهــر اذان در مـقـابـلـم

تا آب دیـده غـرق نـسـازد مـرا، بـبـیـن           گـشته، کـنـار خشکـی لب هـات سـاحـلم
بر پیکـرت که تیـر نشانده؟ کـمان منـم           کـردی هـلالی ام ز غـم، ای مـاه کـامـلم
دیگـر نـمی تـوانـم، بـرخـیـزم از زمـین           با من چـه کـرده داغ، خـدا دانـد و دلـم
یک جرعه آب، بهر تو ای گُل نـداشتم           اکنـون ز آب دیـده، بـبـین پـای در گِـلم

به هروقتی که یاد ازجدّ خود «خیرالبشر» کردم           نظر بر قامت دل‌جوی تو، زیبا پسر کردم

تسلّابخش دل بودی و بگْرفتندت از دستم           زعمرم سیر گشتم تا که برجسمت، گذر کردم

برای آن که شاید پیکرت را زنده دریابم           ز هر سو بسته شد راهم، تلاش بیش‌تر کردم

نمی شد چون به تنهایی، تـنت از خاک بردارم            برای یاری‌ام، آخر جوانان را خبر کردم

نمودم پاک از لعل لبت خون تا زنم بوسه           ولی چون عمّه‌ات اِستاده بُد، صرف‌نظر کردم

نگشتم سیر و ناچار از برت برخاستم زیرا           برای عمّه‌ات آن لحظه، احساس خطر کردم

سلام ما به حـسین و به پـارۀ جگـرش!           که پاره شد جگرش، از شهادت پسرش

به خُـلـق و خـو عـلی آئـیـنۀ پیـمبر بود           صدف علیّ و به فضل و ادب، علی گُهرش

خمیـد قامتش از داغ اکـبرش زآن پیش           کـه بشکـند ز فـراق بـرادرش، کـمرش

ز پـاره پـاره تـنِِ اوفــتـاده بـر خـاکـش           نشست گرد غریـبی به صورت پدرش

غـم فـراق پـدر تازه شـد، برای حـسین           چو دیـد چهـرۀ خونین او و زخم سرش

 گریست بر سر جسم علی، به صوت بلند           که رفته بود دل از دست و نور از بصرش

حسیـن را نـفس از غـصّـه بـر نمی آمد           بـرای تـسـلـیـتـش، زیـنـب اَر نـمی آمـد

چون تو ای لاله در این دشت گلی پرپر نیست           و از این سرو خزان دیده کمانی تر نیست

دست و پایی، نفـسی، نـیمه نگاهی، آهی           غیر خونابه مگر ناله در این حنجر نیست

در کـنار تـوأم و باز به خـود مـی گـویـم           نه حسین، این تن پوشیده زخون اکبر نیست

هـر کجا دست کـشیدم زتـنت گـشت جدا           از من آغوش پُر و از تو تنی دیگر نیست

دیـدنی گشته اگر دست و سر و سیـنه تو           دیدنی تر ز من و خنده این لـشکـر نیست

استخوانهای تو و پشت پدر هر دو شکست           باز هـم شُکر، کنار من و تو مادر نیست

خورشید بود و جانب مغرب روانه شد            چون قطره بود و غرق شد و بی کرانه شد

آئـیـنه بـود و خُرد شد و تکّه تکّـه شد            تـسبـیح بود و پاره شد و دانه دانه شد

یک شیشه عطربود وهزاران دریچه یافت            یک شاخه یاس بود و سراسر جوانه شد

آب فـرات لایــق نــوشـیـدنـش نــبـود            با جرعه ای نگاه از این جا روانه شد

عمری به انتظار همین لحظه مانده بود            رفع عطش رسید و برایش، بهانه شد

آن گیسویی که باد صبا صبح شانه کرد            با دست های گرم پـدر، ظهر شانه شد

او یک قصیده بود که در ذهن روزگار            مضمونِ نابِ یک غـزلِ عاشـقانه شد

ذکر سقائی شهادت حضرت علی اکبر

اکبرِ من ای، شبهِ مصطفی (۲)              نـوگـلِ  گلستـانِ مـرتضی

تـو آیـا علـی اکبـرِ منی ؟              که غلطان به خون در برِ منی

ــــــــــــــــــــــــ

شد خـزان ، بهارِ جـوانیت             حیـف از این رخِ، ارغـوانیت

هـمانـا گُـلِ احـمر منـی              که غلطان به خون در برِ منی

از مرحوم صابر همدانی

********************************

ذکر سقائی توسل به حضرت ابوالفضل

با وفـا عـلمـدار لشکرم (۲)               مـظـهرِ عـجـائب بـرادرم

دریغا ، که رفتـی مرا زدست                 فَلَک پشتم از ماتمت شکست (۲)

ـــــــــــــــــــــــ

ای شهید واصل به قرب حق(۲)                پیکـرت چو گل، شد  ورق ورق

زبیـدادِ این قـوم خود پرست            فلـک پشتم از ماتمت شکست (۲)

مرحوم صابر همدانی

********************************

ذکر سقائی حضرت علی اصغر

اصغرم ، توئی بلبل حرم(۲)               همچو گـل، تو پرپر بـرابرم

تو شمع شبستانِ احمدی                           گـلِ لاله زارِ محمـدی(۲)

ــــــــــــــــــــــــــ

پاره شد، ز پیکان گلویِ تو  (۲)                      غرقه خون، چرا گشته روی تو

غنچة گـلِ بـاغِ سرمـدی                         گـلِ  لاله زارِ محـمـدی(۲)

********************************

ذکر سقائی شب تاسوعا

نینوا بـود ، شـورِ انقلاب (۲)            عتـرتِ عـلی ، از عطش کباب

نظر کن به اطفـال مرتـضی              عـلمـدارِ صحـرایِ کربلا (۲)

ـــــــــــــــــــــــ

در حرم ، عزیزانِ بی معین(2)             دل غمیـن ، زبیداد مشرکیـن

به سـوز عطش، گشتـه مبتلا               عـلمـدارِ صحـرایِ کربلا (2)

مجرد همدانی

********************************

ذکر سقائی حضرت عباس و حضرت علی اصغر

اصغر از عطش، در فغان عمو (2)             شد زتشنـگی ، ناتوان عمو

به خیمه ، ببین بانـگ الأمان                رسان آبی از بهر تشنگـان (2)

ـــــــــــــــــــــــــ

چون عطش شرر، زد بجان عمو  (2)          رحتمی سویِ، تشنگان ، عمو

عمو جان صوابی کن این زمان                  رسان آبی از بهر تشنگان(2)

از نوا

********************************

ذکر سقائی حضرت قاسم

قـاسم ای گل باغ مجتبی (2)            نو گـلی ز گلزار مـرتضی

دگر قاسمم گشته ام غریب            که از دل مرا میرود شکیب(2)

ــــــــــــــــ

ای جـوان ناکام مه لقا(2)               می کند عـمـو بهر تو دعـا

توئـی یـادگار بـرادرم                 شدی غرق خون در برابرم  (2)

از نوا

********************************

ذکر سقائی خروج از کربلا

در برابـر جسم شاه دین (2)              گفت و اینچنین زینب حزین

که گر رفتم و میگذارمت        حسین جان به حق می سپارمت (2)

ـــــــــــــــ

با تو آمدم، من در این زمین (2)          بی تو میروم ، با دل غمین

اگر زخمِ تن ، می شمارت          حسین جان به حق می سپارمت (2)

ناگهان قلب حرم وا شد ویک مرد جوان          مثل تیری که رها میشود از دست کمان

خـسـته از ماندن و آماده رفـتن شده بود          بعد یک عمر رها از قـفـس تن شده بود

مست از کام پدر بود و لبش سوخته بود          مست می آمد و رخساره برافروخته بود

روح او از همه دل کنده، به او دل بسته           بـر تـنـش دسـت یــدالله حـمــایـل بـستـه

یا عـلی گـفت که بر پـا بکند محـشر را          آمـده بـاز هم از جـا بـکـنـد خــیــبـر را

آمـد، آمـد به تــمـاشـا بکــشـد دیــدن را          معنی جمـلـه در پـوست نگــنـجـیـدن را

بارها از دل شب یک تـنـه بـیــرون آمد          رفـت از میـسـره از میـمـنه بیـرون آمد

آن طرف محو تماشای علی حضرت ماه          گــفـت: لا حَــولَ وَ لا قُـــوَّة الاّ بِــالـلـه

آه در مثـنوی ام، آیـنه حـیـرت زده است          بیت در بیت خدا واژه به وجد آمده است

رفتی ازخویش، که ازخویش به وحدت برسی          پـسرم! چند قـدم مـانـده به بعـثت برسی

نفس نیـزه و شمـشـیـر و سپـر، بنـد آمد          بـه تـمـاشــای نــبـرد تــو خـداونــد آمـد

باهمان حکم که قرآن خدا جان من است          آیه در آیه رجـزهای تو قـرآن من است

ناگهان گرد و غـبار خطـر آرام نشـست          دیدمت خرم و خندان قـدح باده به دست

آه آئـیـنــه در آئـیـنـه عـجـب تصویــری          داری از دست خودت جام بلا می گیری

زخمها با تو چه کردند؟ جوان تر شده ای          به خدا بیش تر از پیـش پـیـمـبر شده ای

پــدرت آمـده در ســیـنــه تـلاطـــم دارد          از لبت خواهش یک جرعه تـبـسم دارد

گوش کن خواهرم از سمت حـرم می آید          با فــغــان پــســرم وا پـــســرم مـی آیــد

باز هم عطر گـل یاس به گــیـسو داری          ولی اینـبـار چرا دست به پـهـلـو داری؟

کربلا کوچه ندارد همه جایش دشت است          یاس در یاس مگر مادر من برگشته است؟

مـثـل آئـیـنـۀ در خــاک مـکــدر شـده ای          چشم من تار شده؟ یا تو مکرر شده ای؟

من تو را در همه کــرب و بـلا می بـینم          هر کجـا می نگـرم جـسم تو را می بیـنـم

ارباً اربا شده چون برگ خزان می ریزی          کاش می شد که تو با معجزه ای برخیزی

مانده ام خیره به جسمت که چه راهی دارم          بایــد انــگـار تو را بـیــن عـبا بگــذارم

بـایـد انگــار تو را بـیـن عـبـایــم بـبـرم          تا که شش گوشه شود با تو ضریحم پسرم

پخش سبک

شتـابـان آمدم من سـوی مـیدان            که شاید زنده ات بینم علی جان

ببـیـنـم بـار دیگـر چـشم بـازت            تـکـلـم کـردنت، ای مـاه تـابـان

بگـو یکـبار دیگـر            قسم بر جان حیدر

مـرا بـابا صدا کن            تو ای شبـه پیـمـبر

تو رحمی کن به حالم، یاس پرپر

*****************************

زجا خیز و ببـین قـلبم شکـسته            دلم از داغ تو در خـون نشسته

توان رفـته ز پاهـایم علی جان            نگر چون رشته صبرم گسسته

به روی زانـوانــم            و بــا حــد تـوانــم

رساندم با مشـقـت            کـنارت ای جـوانم

تن بی جـانـم ای روح و روانـم

*****************************

چـگـونـه اربـاً اربـایت بـبـیـنـم            چسان گل بوسه از رویت بچینم

نـمـانـده جـای سـالم در رخ تو            شکستـی قـامـتـم، ای نـازنـیـنـم

ببین عمه علی جا            دوان آمد به میدان

دعا کن تا زداغت            مـبادا او دهد جـان

خودت خیز و زمیدانش بگردان

*****************************

عـلیّ اکبـر ای شبـه پــیـمـبــر!            توئی گشتی چنین خونین و پرپر؟

بگـو بابا چه کـردند با تن تـو؟            چنین غرق به خونی، پور کوثر؟

امـیدم، ای عزیزم            چسان اشکی نریزم

مدد از که بگیرم؟            که از جـایم بخیزم

بود داغت علی جان رستخـیزم

بخوان به گوش سحـرها اذان علی اکبر            بخوان دوباره برایم، بخوان علی اکبر

لـب تـرک تــرکـت را به هـم بـزن امـا            تکان نخور که نپاشد جهان علی اکبـر

دوباره داغ پیـمبر تحـملش سخت است            نــرو جـــوانی حـیـدر بمان علی اکبـر

به دست غـصه نـده چـشم دخـتـرانم را            تـمــام دلــخـوشی کــاروان عـلی اکـبر

ببـین که تیر فراقت نشـسـته بر جگـرم            ببین قـدم ز غمت شد کـمـان علی اکبر

عـصای پـیـــری بـابـا مقــابـلـم نـشکـن            تــوان بـده بـه من نـاتـوان عـلـی اکـبر

کنار جسم تو رسم جهان عوض شده است            نشـسـته پــیـر کـنار جـوان عـلی اکـبر

مسـیح زندگی ام روی خاک افتاده است            عجیب نیست شدم نیمه جان عـلی اکبر

بُـریــده گـریـه امـان مــرا کـنـار تـنـت            مـیـان هــلهـلـه هـا الأمـان عـلـی اکـبـر

اگر چه پـهـلـوی تو یاد مـادرم انداخت            شکسته کوفه سرت را چنان علی، اکبر

می زند نیش سکـوتت به دل من پـسرم           لب گـشا کُشت مرا خـنـدۀ دشمن پـسرم
چشم خود واکن و یک بار دگرحرف بزن           از لب تـشـنـه و سـنگـیـنی آهـن پسـرم

داغ مرگ پـسرش را به دلش بگذارید           آن که بگـذاشته داغت به دل من پـسرم

پـاره های تنت افـتاده به هـرسو، گوئی           برگ گل ریخـته در دامن گلشن پـسرم
کَس ندیده است که از تیغ هزاران جلاد           این همه زخم رسد بر سر یک تن پسرم
تو ذـبیح منی و من تن صد چاک تو را           هـدیـه دادم به ره خـالـق ذوالـمن پسرم
نتوان گفت که ازداغ تو بر من چه گذشت           هیـچ کس را نـبـود تاب شـنـیـدن پسرم
بود حرف دل من بر لب میثم زآن رو           سیل خون ریخته از دیده به دامن پسرم

جاری عبور کردی و نم نم شدی علی            از خاک می خروشی و زمزم شدی علی

چه مادرانه دور تو می گشت خواهرم            با دست هـای عــمّـه مـعـمــم شدی عـلـی

بعدش دوباره مثل همان روزهای قبل            آئـیـنــه ی رســـول مکــرّم شــدی عـلـی

پـیـغـمـبرانه رفتی و زیـر نـزول تـیـغ            مـثــل شـروع سـوره مـریـم شـدی عـلی

تـا از مـیـان معــرکــه پـیـدا کـنـم تـرا            گـیسو به بـاد دادی و پـرچـم شدی عـلی

معـراج ذوالفـقـاری، پهلـو شکـاف دار            زهرا، نبی، علی، همه با هم شدی علی

زخمی،شکسته،خرد شده، ذرّه ذرّه،ریز            یکجـا تـمـام آنچـه که گـفـتـم شدی عـلـی

من از تنت هرآنچه که شد جمع کرده ام            ای وای بر دلـم، چـقـدر کـم شـدی عـلی